Dag 23: Alzingen (L) – Bergen op Zoom

Ook vanochtend sta ik om 6:00 uur op en als ik bij het sanitairgebouw kom, zijn daar zo waar een paar mensen, die aan het douchen zijn; nog nooit eerder mee gemaakt .

Omdat ik gisteravond nagenoeg alles al had opgeruimd en het hek tegenwoordig rond 7:30 uur opengaat, ben ik om 7:20 uur helemaal klaar voor de laatste 300 kilometer.

Omdat het hek al open blijkt te zijn, kan ik ook direct vertrekken.

Hesperange is nog in de ochtendrust gedompeld…

Het grote voordeel van op zaterdagochtend rijden, is dat het bijzonder rustig is, waardoor het rijden ook heel relaxed is.

Ook in België wordt flink aan de weg gewerkt en dat soms meer dan 10 kilometer aan een stuk…

… maar het leidt nergens tot enig oponthoud.

Bij Brussel staat er, richting het zuiden, een file van kilometers lang , maar ook voorbij Zaventem, richting Antwerpen is het rustig.

Het is 10:30 uur als ik Nederland in rijd…

… waar ik even geen rekening mee had gehouden, is dat het op de A4 richting Zeeland heel erg druk is –ik had er beter bij Berendrecht af kunnen gaan en dan binnendoor via Ossendrecht kunnen rijden- en zo beland ik uiteindelijk toch in een 3-4 kilometer lange file.

Ook als ik de afslag Bergen op Zoom neem, staat er vanaf Bergen op Zoom tot aan de snelweg, een kilometers lange file, maar daar heb ik weinig tot geen last van.

Het is uiteindelijk 11:00 uur als ik de straat binnen rijd.

Als de caravan is afgekoppeld, ga ik gelijk beginnen met uitruimen en begin ik met de eerste was. Uiteindelijk draai ik 4 wassen, die binnen no time droog zijn en ‘s avonds is dan ook alle vakantiewas klaar.

Komende week de caravan stofzuigen en dweilen en dan kan hij terug naar de stalling.

Het was een aparte ervaring om zonder Marijke op  vakantie te gaan, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb en ik wil in september 3 weken naar de Provence.

“Alles blijft het zelfde, maar dan anders…..” .

Dag 22: Sainte-Croix-en-Plaine (F) – Alzingen (L)

Als ik om 6:00 uur op sta, is de camping nog in diepe rust…

… behalve bij het sanitairgebouw, waar al driftig wordt schoongemaakt .

Nadat ik gedoucht heb, maak ik nog even snel wat foto’s van de prachtige roze bloemen .

Ik maak mij crackers en koffie voor onderweg klaar en eet ondertussen een bekertje yoghurt.

Om 6:45 uur ben ik vertrek klaar.

Tot aan de snelweg A35 is het rustig, maar daarna wordt het al snel drukker.

Ik gooi bij LeClerc 15 liter diesel in de tank; die kost hier € 1,58 per liter.

Het is pas 7:15 uur als ik de snelweg weer opdraai.

Voor Straatsburg, neem ik de afslag en rijd dan binnendoor richting de A4.

Het rijd weliswaar langzamer dan de snelweg, maar op deze manier ontwijk ik de ochtendfile bij Straatsburg.

Daarnaast levert het ook prachtige plaatjes op .

Het is bijna 8:30 uur als ik weer bij de snelweg kom.

Onderweg word ik ingehaald door de officiële spelersbus van SC Freiburg.

Er is regelmatig sprake van smallere rijbanen en bijna altijd is dat het  gevolg van werkzaamheden in of aan de berm.

In tegenstelling tot andere landen, hanteren de Fransen in dergelijke gevallen geen snelheidsbeperking .

Het is op de A4 erg rustig en dat blijkt bijvoorbeeld heel duidelijk bij het tolstation.

Het is nog geen eens 10:30 uur als ik Hesperange binnen rijd (4 uur doorrijden en ik ben thuis, maar dan houdt gelijk de vakantie op, dus dat doe ik niet ).

Ik krijg plekje 54 toegewezen en daar ben ik blij mee, want daar heb ik én een grote plek én schaduw van een boom.

Naast mij komt een echtpaar staan en voor we het weten raken we in een geanimeerd gesprek over de dood, emoties en wat dies meer zij en zijn we zo een uur verder…

Ik ga nog even de tank volgooien en dat kan voor € 1,10 de liter en dat is bijna € 0,50 goedkoper dan eerder op de dag in Frankrijk en scheelt bijna €  25,- op een volle tank .

De auto moet op deze camping van de caravan los gekoppeld zijn en als “madam” later op de middag langskomt, denkt ze dat dit niet het geval is, maar met de achteruitrijcamera aan boord, is het geen kunst om hem zo te parkeren .

Om 19:15 uur loop ik naar het Italiaanse restaurant Al Sole, dat Marijke en ik vorig jaar pas ontdekte en waar we toen heerlijk gegeten hebben.

De lucht is nog steeds strakblauw en de temperatuur wordt steeds aangenamer .

Ik bestel een karafje witte wijn en krijg daar een appetizer van het huis bij.

Ik heb de afgelopen weken een paar keer pizza gegeten en kies vanavond voor een trio van pasta, bestaande uit Penne All’Aribiata, Tortellini Crème Jambon en Spaghetti Ricotta Epinard en dat blijkt een uitstekende keuze te zijn. Als toetje kies ik voor de Panna Cotta all Fruta di Bosco.

Als ik wil afrekenen, krijg ik te horen dat er een probleem met de betaalautomaat is; voor het wachten krijg ik van het huis een glaasje Grappa aangeboden (Nou ja glaasje? Een enorm glas, waarvan ik uiteindelijk maar 2 slokjes drink).

Terug op de camping kijk ik, zoals elke avond, mijn series en ga ik om middernacht slapen.

Dag 21: Melano (CH) – Sainte-Croix-en-Plaine (F)

Ik sta vandaag om 6:45 uur op;;  met slechts 3 douches en een redelijke bezetting op de camping, heb ik geen zin om te wachten. De douches blijken in de praktijk nog erger dan ik al had aangegeven. Deze camping zal ik zeker niet nog een keer gebruiken, zelfs niet voor één nacht; prijs-prestatie zijn absoluut niet met elkaar in evenwicht .

De zon schijn alweer uitbundig en de temperatuur is met 22º C al bijzonder aangenaam.

Net als gisteren, maak ik 2 crackers met kaas voor in de auto en ik eet nu vast een bakje yoghurt en drink sinasappelsap en koffie.

Het voordeel van een achteruitrijcamera is dat je de kogel recht onder de koppeling van de caravan kunt rijden .

Om klokslag 8:00 uur gaat de slagboom open en ga ik op weg.

Ik rijd langs de oevers van het meer en kom uiteindelijk uit, bij het punt waar Marijke en ik altijd genoten van het prachtige zicht op het meer, zowel links, als rechts.

Zwitserland blijft altijd prachtig om door heen te rijden, zeker als de zon volop schijnt, zoals vandaag.

Het is niet druk en ik heb de cruise control vast gezet op 83 km/u en dat rijdt heerlijk relaxed.

Zwitserland is een land met veel bergen en derhalve ook veel tunnels; de langste is de Gotthard (17 km), maar er zijn er op de A2 ook meerdere van rond de 10 km.

Ik vind het Vierwoudstedenmeer nog steeds prachtig; we zijn er nooit aan toegekomen om daar bijvoorbeeld eens te overnachten.

Zelf Basel gaat vandaag zonder problemen en dat is ook wel eens fijn. Om 11:45 uur passeer ik de Zwitsers-Franse grens.

Ik wist van vorig jaar dat de receptie tot 14:00 uur dicht was, maar niet dat dit al vanaf 12:00 uur is; het is nu 12:20 uur, dus nog ruim anderhalf uur wachten .

Het plekje waar Marijke en ik afgelopen jaar stonden, is niet bezet en ik besluit daar mijn stoel neer te zetten om onder het genot van een biertje wat te kunnen lezen.

Om 14:00 uur gaat de receptie open en ik kan inderdaad op plekje 12, waar we vorig jaar stonden, gaan staan. Ik zie dat met wat struiken heeft weg gehaald, zodat ik de combinatie zo neer kan zetten, dat de caravan aangekoppeld kan blijven.

Ook vandaag krijg ik weer bezoek van een merel; deze is weliswaar bruinig van kleur, maar net zo brutaal als in Italië .

Ik heb vandaag wederom geen zin om uit eten te gaan; het dorp ligt op een paar kilometer afstand en ik heb nog één portie Nasi Goreng en dat ga ik vandaag dus eten.

Na het eten ruim ik buiten zoveel mogelijk alles op. De slagboom gaat om 6:00 uur open en ik ben van plan rond 7:15 uur te vertrekken.

Ik geniet van mijn koffie en van het slot van 2 series en ga om 23:15 uur slapen.

Ik heb vandaag 330 kilometer gereden.

Dag 20: San Baronto – Melano (CH)

Ik sta vandaag om 6:30 uur op en als ik gedoucht heb, eet ik alvast een bakje yoghurt en maak ik koffie voor ondereg. Ik heb gisteravond 2 eieren gebakken en het stokbrood daarmee belegd; dat ik ik straks onderweg.

Het van zijn plek manoeuvreren van de caravan, blijkt nog niet zo makkelijk te zijn, want er is weinig ruimte en er zijn allerlei rotsen die als obstakel fungeren. Door met beleid de mover te hanteren en heel veel heen en weer te lopen, lukt het me de caravan zonder krassen 90 graden te draaien, zodat ik hem van de plak kan rijden.

Om 8:00 uur ben ik klaar om te vertrekken. Nu loopt de weg bij aanvang redelijk steil omhoog en omdat het pad uit grind bestaat, ligt daar de uitdaging. Waar ik al bang voor was, wordt werkelijkheid; de aangedreven voorwielen hebben te weinig grip.

….. en dan komen er diverse mensen, waaronder Zweden en een Nederlander, vragen of ze kunnen helpen door te duwen en ik kan zonder problemen het grindpad af.

De Nederlander begint een gesprek met me en als hij aangeeft mij wel gezien te hebben met een foto op tafel en redelijk op mijzelf en ik daar met overslaande stem antwoord op geef, snapt hij direct wat er aan de hand is.

Hij vraagt belangstellend naar wat er aan de hand is en als ik vertel dat Marijke recentelijk is overleden aan borstkanker, blijkt ook hij –weliswaar iets langer geleden- zijn vrouw aan borstkanker verloren te hebben. Hij adviseert mij om, juist op een camping wat meer contact te zoeken omdat dit helpt bij het verwerken. Voordat ik het weet, zijn we geanimeerd in gesprek en 20 minuten verder en dan neem ik afscheid met een wel gemeend: “Bedankt voor je luisterend oor en je adviezen”.

Als ik de berg af ben, kom ik bij de snelweg die van Pisa naar Florence loopt. Ik ben benieuwd naar de tol die ik straks –ik denk ergens vlak voor Milaan- moet gaan betalen.

Hoewel het navigatiesysteem aangeeft dat er voor Florence sprake is van filevorming, blijk ik daar in de praktijk geen last van te hebben.

Het is voor Italiaanse begrippen niet extreem druk, maar je moet, vanwege de ‘losse manier van rijden’ die sommige Italianen er op na houden, wel de hele tijd alert zijn.

Bij het tolpoortje heb ik vandaag de “oen van de week”, want het lukt hem niet om met geld te betalen bij een poortje waar je met een creditkaart moet betalen . Omdat achter mij inmiddels andere auto’s staan, rest er niets anders dan wachten…

De kosten bedragen voor dit hele traject (Pistoia – Milaan) € 32,20 en dan zijn er mensen die een vignet voor Zwitserland duur vinden, terwijl dat 13 maanden geldig is en je de tol in Italië elke keer opnieuw moet betalen.

Er moet tot aan de Zwitserse grens nog tweemaal een paar euro tol betaald worden.

Het is 13:15 uur als ik de grens passeer; werd er voorheen nog wel eens een auto aangehouden voor een of andere controle, nu mag alles en iedereen doorrijden.

Het is 13:45 uur als ik bij de camping aankom; ook hier ‘s middags gesloten, maar gelukkig maar tot 14:00 uur.

Klokslag 14:00 uur –het is tenslotte Zwitserland, nietwaar?- gaat de receptie open en krijg ik plekje 75 toebedeeld.

De camping ligt weliswaar aan het meer van Lugano, maar het hoogseizoen is nog niet begonnen, de faciliteiten zijn minimaal (3 douches voor de heren, die zo klein zijn, dat de bezemkast thuis, groter is en daar moet je dan ook nog eens Chf 0,50 voor betalen), ik krijg 15% korting op  vertoon van mijn ACSI-kaart en toch moet ik € 29,- afrekenen.

Het is veels te warm om in de zon te zitten en ik ben blij met de schaduw van de boom en de luifel.

Als ik mijn biertje op heb, rijd ik van de camping af om in het dorp te gaan tanken. Dat Zwitserland duur is, dat wist ik natuurlijk, maar ik betaal hier voor de diesel € 1,68 .

Ik heb besloten om vanavond maar eens een keer niet uit eten te gaan en een van de bakken Nasi Goreng die ik thuis had klaar gemaakt en ingevroren, vanavond te eten.

Ik rol de luifel op, klap de tafel buiten in en doe de stoel met kussen vast in de auto, zodat ik dat morgen niet hoef te doen.

Ik kijk mijn gebruikelijke series en val zo waar tijdens het kijken in slaap, terwijl het pas 22:00 uur is .

Ik heb vandaag 400 kilometer gereden.

Dag 19: San Baronto

Vandaag sta ik al om 6:30 uur op. Er staat een rustige dag op het programma, waarbij ik in elk geval de caravan zo veel mogelijk vertrek klaar zal maken.

Om 8:15 uur haal ik bij het winkeltje mijn 2 bestelde Toscaanse stokbroden op.

Na het ontbijt bezem ik het grondzeil schoon, waarna ik het kan opvouwen; dat gaat natuurlijk met zijn tweeën makkelijker, maar is ook alleen best te doen.

In de caravan zelf valt niet veel op te ruimen; de meeste zaken, zoals wasrek en vuilnisbak, kunnen pas kort voor vertrek worden opgeborgen, omdat dit in het badkamertje moet en dat moet vannacht nog toegankelijk blijven.

Mijn lunch bestaat vanmiddag uit stokbrood met vispaté en kaas en daarna ga ik weer lekker lezen en puzzelen.

Om 17:30 uur is het borreltijd en ik geniet van een heerlijk koud biertje en een bakje zelf gemende noten en pinda’s.

Om 20:30 uur haal  ik in het restaurant nogmaals de Pizza Calzone Farcito (Dicht geklapte pizza met tomaat, mozzarella, gebakken ham, champignons en olijven).

Ik drink heerlijke espresso en kijk mijn series en ga om 23:30 uur slapen.

Dag 18: San Baronto – Collodi

Ook vandaag sta ik weer om 7:00 uur op en als ik brood gehaald heb, ga ik eerst een aantal klusjes doen, zoals het chemisch toilet legen en schoonmaken. Als ik daarna echter het deurtje wil sluiten, breekt een van de plastic scharnieren af .

Nu heb ik voldoende Ducttape bij me om wat dan ook aan elkaar te plakken en kan ik het deurtje desnoods op die manier ‘reisklaar’ maken, maar ik ga eerst proberen of het scharnier te repareren is. Als iemand zich nog afvraagt waarom je vroeger naar de kleuterschool ging, dan weet ik inmiddels het antwoord… .

Het lukt me om, na enig gepuzzel het deurtje weer terug te plaatsen, waarna het ‘gewoon’ sluit en ik het ook op slot kan doen.

Ik zal het voor de zekerheid woensdag ook nog rondom vast tapen…  En dan kan ik eindelijk gaan genieten van mijn ontbijt, dat vanochtend bestaat uit een broodje met een geklutst ei; het is ondertussen 9:30 uur.

Omdat ik geen idee heb wat ik vandaag nu eens zal gaan doen, zoek ik op internet naar de 10 leukste bezienswaardigheden in de buurt van Pistoia; zo kwamen Marijke en ik de laatste jaren telkens op leuke plekjes terecht en lekker eten kun je (bijna) overal, zeker in Italië .

Ik kies uiteindelijk voor een bezoek aan Villa Garzoni met bijhorende maniëristische tuin in het dorpje Collodi. De naam Collodi is vooral bekend als het pseudoniem van Carlo Lorenzini, de schrijver van Pinoccio. Het dorpje ligt op ruim 40 kilometer van de camping.

In het dorpje Pescia rijd ik langs een kerk en ook dat is inmiddels een traditie geworden; even wat foto’s van de buitenkant en dan binnen in de kerk rondkijken .

Het begint ondertussen te regenen en de temperatuur gaat binnen enkele minuten met een graad of 5 naar beneden . Gelukkig is de kerk open en blijf ik binnen in elk geval droog.

Ik steek een kaarsje op voor Marijke . Men gaat hier wel mee met de tijd, want het is allemaal elektronisch…

Als ik weer buiten kom, regent het nog steeds, maar de verwachting is dat het weer vanaf een uur of één zal opknappen; de zon gaat schijnen en de temperatuur zal oplopen naar 25º C. Op het moment dat ik de auto instap, krijg ik een Whatsapp-berichtje van een lotgenote/vriendin van Marijke; komend weekend is in Bergen op Zoom de Samenloop voor Hoop en het is bij dergelijke evenementen gewoonte om ‘s avonds als het donker is, zakken met kaarsjes te plaatsen en op die zakken kun je dan een wens zetten, bijvoorbeeld ter nagedachtenis aan iemand. Zij heeft er 2 foto’s bijgestuurd…

… en terwijl ik het bericht lees en de foto’s zie, word ik heel emotioneel en moet ik een potje janken om even mijn emoties kwijt te kunnen (terwijl ik dit schrijf, vloeien de tranen opnieuw rijkelijk).

Ik vervolg mijn weg, richting Villa Garzoni.

Het navigatiesysteem brengt me in Collodi naar een plek waar in elk geval geen villa is met een mooie tuin, maar toevallig wel een brug.

Nadat ik in een bar gevraagd heb waar de villa is en de bardame me buiten wijst waar de villa zich bevindt, rijd ik er ‘blind’ naar toe.

Ik parkeer de auto en dat mag hier zo waar gratis en dat op nog geen 100 meter van de ingang van de villa .

Het is mijn bedoeling om nu eerst te gaan lunchen en dan kan ik straks met een lekker zonnetje de tuin gaan bezoeken. Logischerwijs staat Collodi helemaal in het teken van Pinoccio.

Bij de villa is ook een restaurant en daar wil ik gaan lunchen; jammer genoeg zal dat vandaag niet buiten zijn.

Het restaurant bevindt zich op de 1e verdieping en ik vind de inrichting prachtig.

Ik ga vandaag voor de Tagliatella al nero di seppia con pollo (Tagliatella met een beetje zwarte inkt van de inktvis en stukjes kip) en drink daar een heerlijk glas koele witte wijn, een Vermentino Ruffino uit 2014 bij (ik wist dat niet, maar de ober vertelde mij dat ) .

Als toetje kies ik deze keer voor de Semifreddo met Toscaanse biscuit.

Nadat ik betaald heb, loop ik naar de ingang van de Villa. Ik had al op internet gezien dat de entree voor de botanische- en de vlindertuin  € 13,- was, maar als ik bij de kassa kom, zie ik dat als je 65 jaar of ouder bent, je maar € 11,- hoeft te betalen; ik blijf dan toch die spreekwoordelijke zuinige Hollander . Voor dat geld krijg ik ook nog een handige plattegrond aangereikt.

Inmiddels is het weer opgeknapt en schijnt de zon volop en dat maakt een wandeling door deze prachtige tuin alleen maar aangenamer.

Naast prachtige perken en dito planten en bloemen, zijn er ook ontelbare beelden die meerdere honderden jaren oud zijn.

Er zullen de nodige trappen beklommen moeten worden en ik betrap mezelf er op  dat ik denk: “Tja, hoe hadden we dit met de rolstoel moeten doen? Marijke had dit nooit kunnen lopen”.

Ik loop alleen nog maar op de “begane grond’ en daar is al van alles te zien, dat de moeite waard is.

Achter het raam op de foto linksonder heb ik zojuist van mijn lunch genoten.

Ik loop de trap op om zo op het eerste niveau te komen en zo wil ik elk niveau volledig van links naar rechts en het volgende niveau dan van rechts naar links lopen om maar niks te missen.

Vanaf de trappen is, als je naar beneden kijkt, ook goed de vlakverdeling te zien.

De tuinen zijn uitgevoerd in een stijl die hangt tussen barok en maniërisme en dat zou de verklaring zijn voor de theatrale elementen die je in de tuin tegenkomt.

Er is een groot aantal marmeren en keramieke beelden van muzen en Griekse goden in deze tuin te vinden.

En dan is daar een deur met een half geopend hek en dan loop ik daar even naar binnen en tref ik tot mijn verbazing en ruimte aan met diverse prachtige beelden, waaronder een van de Griekse god Zeus.

Het aantal treden dat beklommen moet worden, worden er telkens meer.

Marijke had dit zeker ook prachtig gevonden; we hebben in het verleden regelmatig dergelijke tuinen bezocht als we in Italië waren, onder anderen bij Verona en nog niet zo lang geleden bij het Lago Magiore.

In de tuin vind je een labyrint, een meertje, een bamboe bos, fonteinen, een grot, een prachtig gedecoreerde dubbele trap en tot slot een vlinderhuis.

Je kunt uiteindelijk achter de spuitende figuur langs lopen en dan beginnen aan het pad dat je uiteindelijk naar beneden leidt.

Het loont de moeite om overal goed rond te kijken, want dan duikt er zo maar ineens een prachtig beeld op, achter een hek.

Ik loop het pad verder af naar beneden…

Het beeld van het everzwijn ziet er vervaarlijk uit…

… en dan ben ik weer op het eerste niveau aangekomen.

Ook roze bloemen zullen voor mij altijd een herinnering aan Marijke   blijven.

Als afsluiting van mijn bezoek, ga ik nu de vlindertuin bezoeken. Marijke en ik hebben dat eerder gedaan in St. Louis en een aantal jaar geleden nog op Bali.

Het is binnen werkelijk tropisch warm…

Het blijft lastig om vlinders met een iPhone te fotograferen want ze zijn nogal bewegelijk, maar als je genoeg foto’s maakt, zit er af en toe een tussen die de moeite waard is .

Het zweet gutst inmiddels van me af, maar het was prachtig en er zit een aantal prima foto’s bij.

Ik vond het de moeite waard en loop tevreden terug naar de auto en ga dan op weg naar Lamporecchio, waar ik nog even naar de Coop wil om batterijen te halen voor de afstandsbediening van de mover.

Voor ik Collodi goed en wel uit ben, kom ik nog een aantal keer Pinoccio tegen.

Ik kom onderweg een hele grote Coop tegen, dus dat scheelt weer. Omdat ik woensdag aan de terugweg ga beginnen, gooi ik ook de tank nog even vol. Dat kan hier voor € 1,469 en dat scheelt toch weer € 0,05 met wat ik eerder onderweg tegen kwam.

Ik vervolg mijn weg, terug naar de camping.

Het is 17:00 uur als ik terug ben op  de camping en wat schets mijn verbazing; de merel komt ook weer even op bezoek…

Hoewel ik woensdag pas vertrek, loop ik toch vast naar de receptie om te betalen.

Om 20:00 uur geniet ik van een eenvoudige maaltijd, bestaande uit stokbrood, tomaat, tonijnpaté, kaas en blokjes ham en jam als toetje ; smaakt me uitstekend en is niet te veel.

Ik geniet van mijn koffie en kijk tot 00:45 uur series en dan ga ik slapen; een dag wel besteed.

Dag 17: San Baronto

Ik ben vandaag om 7:00 uur wakker, maar als ik om 8:15 uur bij het winkeltje kom, is dat nog dicht.

Niet veel later gaat het open en loop ik met mijn Toscaanse baguette (laat de Fransen het maar niet horen, die hebben er volgens mij het alleenrecht op ) terug naar de caravan.

Na het ontbijt duikt ook de merel weer op; je zou er bijna wat van gaan denken .

Ik ga vandaag nogmaals bij de Trattoria Ferretti eten en even voor 12:30 uur rijd ik de 4,9 kilometer naar beneden.

Er is op deze kleine afstand genoeg te zien, zeker als je daar oog voor hebt .

Daar waar ik eigenlijk altijd kies voor een plekje buiten, in de zon of als dat te warm is, in de schaduw, kiezen Italianen er over het algemeen voor om binnen te zitten .

Het weerzien met deze trattoria roept prachtige herinneringen op, maar is daarnaast ook confronterend omdat de stoel tegenover me leeg blijft…

“Alles blijft hetzelfde, maar dan anders…”; Marijke had een meer dan vooruitziende blik .

Ik kies vandaag als Primo voor de huisgemaakte Ravioli en als Secundo neem ik de Roastbeef en daar bestel ik een Insalata Mixta bij.

Het smaakt allemaal weer voortreffelijk en het blijft een wonder hoe men met deze prijzen al die jaren een dergelijk restaurant draaiende kunnen houden? Neem bijvoorbeeld de wijn; je kunt kiezen rood of wit en dat is het dan, maar je krijgt een nieuwe fles, die voor je geopend wordt en of je daar nu één slok van drinkt, of je maakt de fles helemaal leeg, je betaalt slechts €  1,50 (Je hoort mij overigens niet klagen  ).

Ik kies vandaag voor de Tiramisu en sluit af met een dubbele Espresso.

Uiteindelijk moet ik €  23,- betalen voor deze voortreffelijke maaltijd, inclusief brood, wijn en water.

Het is inmiddels 14:45 uur als ik terug rijd naar de camping.

Vlak voor de afslag naar de camping, staat het verkeer stil vanwege een probleem waarbij 2 vrachtauto’s betrokken zijn en zoveel manoeuvreerruimte is er hier nu ook weer niet.

Maar het allemaal binnen enkele minuten opgelost en dan kan ik achter de (linker) vrachtauto aan, naar boven, naar de camping.

De rest van de middag breng ik voornamelijk lezend door. Omdat de lunch vanmiddag best veel was, eet ik om 20:00 uur alleen een stukje stokbrood met kaas.

De rest van de avond kijk ik wat series en ik ga uiteindelijk om 00:30 uur slapen.